Subsidiariteit par excellence

De jongeren van het CDA, bij monde van Lotte Schipper en Bart Bouwman, zien nog niet veel verandering in Europa sinds het Brexit referendum: “Hoewel deze week de onderhandelingen over de Brexit echt zijn begonnen, lijkt het signaal dat de Britten afgaven nog niet tot veel verandering te hebben geleid in Europa.” Daarom pleiten zij in Elsevier voor een andere Europa: “Een Europa waarin de machtsbalans dusdanig verandert dat de nationale parlementen en daarmee de inwoners van de EU weer aan het roer komen te staan.”  

ECFoto: Flickr

Het is in de Europese Unie fout gegaan omdat en :  “Sluipenderwijs (…) steeds meer nationale bevoegdheden (zijn) overgedragen naar de EU zonder dat er voldoende wordt gekeken naar het meest geschikte niveau voor de uitvoering van deze bevoegdheden.” En dat is geen goede zaak want: “volgens het subsidiariteitsbeginsel beslissingen het best zo laag mogelijk kunnen worden genomen.”  Om hier wat aan te doen zou er gewerkt moeten  worden met ‘rode kaarten’. Een andere suggestie is Europarlementariërs in de nationale parlementen verantwoording af laten leggen over hun stem gedrag. Worden de Europarlementariërs dan gekozen door de nationale parlementen? Een gekozene legt toch verantwoording af aan zijn kiezers? Ook: “moeten lidstaten als zij dat willen de afgestane bevoegdheden weer kunnen terugkrijgen. Zonder een drastisch besluit als een Brexit dus.”

Zo dat zijn nog eens stevige maatregelen die de CDA jongeren voorstellen. Toch even wat vragen aan de CDA-jongeren. Laat ik even aannemen dat jullie ‘subsidiariteitsbeginsel’ klopt en dat het werkelijk zo is dat beslissingen het beste zo laag mogelijk genomen kunnen worden. Want bij die aanname kun je natuurlijk ook vraagtekens plaatsen. Komen met de nationale parlementen de inwoners ‘echt weer aan het roer te staan? Als je menig inwoner mag geloven, dan weten ze in ‘Den Haag’ niet wat er bij ‘het volk’ speelt. Of zou de ‘Haagse kaasstolp’ die er nu is ineens verdwijnen door de maatregelen die de CDJA’ers voorstellen? Zou de kloof tussen burger en politiek ineens worden gedicht?

Wat is eigenlijk dat laagste niveau? Waarom zou dat het niveau van de nationale parlementen moeten zijn? Als het werkelijk zo is, zouden dan die beslissingen ook nog ‘lager’ genomen kunnen worden, in Provinciale Staten of de Gemeenteraden? Al krijgen ook die bestuurslagen het verwijt dat ze ‘ver van de burger’ staan. Of zou ik dat gewoon als individu mogen bepalen, want is dat niet het laagste niveau? Is dat immers niet ‘subsidiariteit par excellence?

Veel vragen

Op deze eerste dag van het jaar wil ik jullie, mijn lezers het allerbeste toewensen. Dus veel geluk, liefde, voorspoed, maar vooral veel nieuwsgierigheid: het verlangen om te weten. Want ligt dit verlangen niet aan de basis van de wetenschap: het weten of kennis met een ander woord. En is kennis niet meer dan alleen het weten? Is kennis niet weten, doordenken en begrijpen? Is dat in eerste instantie niet alles betwijfelen wat je ziet, leest of hoort? Is dit niet het bevragen en het van alle mogelijke perspectieven bekijken van waar je mee wordt geconfronteerd?

NieuwsgierigheidFoto: www.menselijk-lichaam.com

Is dat niet wat we nodig hebben om de problemen van onze tijd het hoofd te kunnen bieden? Problemen zoals het omgaan met verschillen, door anderen ook wel integratie of inburgering genoemd? Zou nieuwsgierigheid naar de ander ons niet kunnen helpen om hem of haar te begrijpen? Om de wereld eens vanuit zijn of haar oogpunt te bekijken? En zou dat die andere niet helpen om de wereld achter jou te leren kennen? Zou dat niet tot herkenning van overeenkomsten en begrip voor verschillen kunnen leiden? Zou die herkenning en begrip voor de ander er niet toe kunnen leiden dat er heel andere oplossingen voor die problemen mogelijk zijn?

Zou dat niet ook kunnen helpen bij de ervaren ‘democratische’ crisis in Nederland? U weet wel de ‘kloof’, de gevoelde onbetrouwbaarheid van politici en bestuurders, het betrekken van mensen bij het zoeken naar oplossingen enzovoort.

En niet alleen bij het omgaan met verschillen binnen een land? Zou dat ons niet verder helpen bij de zoektocht naar rechtvaardige en eerlijke oplossingen? Bijvoorbeeld de vluchtelingenproblematiek? Of de nog altijd sluimerende Griekse, maar eigenlijk financiële en bankencrisis? Zou dat niet kunnen helpen bij de  crisis in de Europese Unie? Zou dat ook niet kunnen helpen bij het zoeken naar oplossingen voor de problemen in het Midden-Oosten en in Afrika?

Maar ach, daar hebben wij geen invloed op. Of toch wel? Wat als wij die nieuwsgierigheid gaan betrachten in ons eigen leven? Als wij geen mening meer geven over iets, maar er vragen bij stellen? Wat zou dat voor een effect hebben op de mensen om ons heen? Hoe zouden die mensen hierop reageren? Wat als zij dit over zouden nemen? Zou dat niet onze invloed op de ‘wereldproblemen’ kunnen zijn?

De Ballonnendoorprikker blijft vragen en bevragen. Doen jullie mee? Ik wens jullie veel vragen toe.