Gedachtenpolitie

Het Sociaal en Cultureel Planbureau heeft onderzoek gedaan naar de Syriërs die naar Nederland zijn gevlucht. Diverse media berichten erover, zo ook Tim Engelbart bij De Dagelijkse Standaard. De onderzoekers schrijven:“De acceptatie van de homoseksualiteit lijkt een gevoelig punt te zijn onder de Syrische statushouders: minder dan een vijfde geeft aan het (helemaal) eens te zijn met de stelling dat het goed is dat homoseksuelen met elkaar mogen trouwen. Ongeveer de helft is het (helemaal) eens met de stelling dat homoseksualiteit van een kind problematisch is.” Engelbart concludeert hierop: “Eén ding moge dus duidelijk zijn: het zal nog een hele tijd duren totdat de werkelijke inburgering van deze groep mensen (die momenteel voor een groot deel in het bezit van een verblijfsverunning is) helemaal zal zijn afgerond…”  

touhgt control

Foto: www.flickr.com

Ben je pas ingeburgerd als je homoseksualiteit normaal vindt? Dat is wat Engelbart lijkt te beweren. Als dat zo is, zijn er dan niet veel mensen uit families die al generaties in Nederland wonen ook niet ingeburgerd? Die vinden het ook problematisch als hun kind homoseksueel is. Die vinden ook dat homo’s niet mogen trouwen. Wie kent het begrip ‘weigerambtenaar’ nog? De ambtenaar van de burgerlijke stand die geen homohuwelijk wil voltrekken. Deze mensen zijn veelal gelovig en voor het grootste deel christen. Zullen we die dan ook maar een ‘inburgeringscursus aanbieden?

Ik dacht dat de inburgeringscursus bedoeld was om ‘kennis te maken’ met de Nederlandse maatschappij. Een maatschappij waar mensen vrij zijn om te doen en denken wat ze willen zolang ze zich aan de wet houden en anderen daarmee niet lastig vallen. Een maatschappij waarin je kritiek mag hebben op alle religies, maar waar je ook de vrijheid hebt om een religie aan te hangen en volgens de regels en gebruiken ervan te leven. Zolang die tenminste de grenzen van de wet niet overtreden. Een samenleving waarin je homoseksualiteit problematisch mag vinden, maar homo’s niet mag discrimineren of lastigvallen om hun geaardheid.

Laten we eens wat dieper nadenken over Engelbarts redenering. Zegt hij eigenlijk niet: ‘je moet hetzelfde denken als wij’ en waarschijnlijk bedoelt hij met ‘wij’ zichzelf? Engelbart als gedachtenpolitie die erop toeziet dat we allemaal het juiste denken?

Wat wil Bussemaker?

“Parttime werken is voor vrouwen vooral een strategie om niet overbelast te raken. Het is niet een doelbewuste keuze voor minder carrièrekansen en financiële afhankelijkheid van hun partner.” Zo valt te lezen in de Volkskrant. Dit omdat vrouwen, zo blijkt uit onderzoek van het Sociaal en Cultureel Planbureau, werk, zorg en ontspanning minder goed kunnen scheiden dan mannen. Gevolg is wel dat veel vrouwen financieel afhankelijk zijn. Dit zou volgens minister Bussemaker wel moeten. Bovendien leidt dit, volgens haar, tot verspilling van talent. Dit moet niet alleen thuis maar ook op het werk worden besproken. Bussemaker: Het zou goed zijn als werkgevers vrouwen vragen wat zij kunnen doen om hen te ontlasten en tegelijk meer uren te laten werken. Dat kan bijvoorbeeld gaan om meer mogelijkheden voor flexibele werktijden of thuis werken.”

stressIllustratie: www.loyalist.nl

Dus om financieel onafhankelijk te zijn en zorg en werk goed te kunnen combineren en zo de druk te verminderen moeten vrouwen meer gaan werken. Zou meer en flexibeler werken ervoor zorgen dat vrouwen minder voelen dat ze “tekortschieten op het werk en voor naasten”? Dat vrouwen minder spanning ervaren en meer relaxt gaan leven? Zou dit probleem, dat ‘in het hoofd’ van vrouwen zit, zo worden opgelost?

Niet alleen vrouwen ervaren problemen, één op de vijf fulltime werkende vaders wil korter werken om voor hun kinderen te zorgen. Zo valt te lezen in een ander artikel in de Volkskrant. En ook dat moet met de werkgever worden besproken. Deze mannen hebben volgens dezelfde minister goede redenen om korter te willen werken. Ze zijn “belangrijke bondgenoten in de vrouwenemancipatie.” Wat als die mannen door korter te werken ineens niet meer financieel op eigen benen kunnen staan? Is dat dan géén probleem?

Maar is het niet vreemd dat de minister mannen adviseert om minder, en vrouwen juist om meer te werken? Zou de minister in de gaten hebben dat haar adviezen op het oog tegenstrijdig zijn?

Zou een verkorting van de werkweek een oplossing kunnen zijn? Naar 30 uur zoals in Zweden? Dit leidt wel tot minder inkomen bij een fulltime baan, maar zou banen creëren voor werklozen. Of wellicht een basisinkomen? Waarschijnlijk leidt dat via een omweg ook tot een verkorting van de gemiddelde werkweek en tot werk voor meer mensen. Beide ideeën zouden de druk verminderen. Een experiment waard?

It takes two to tango

In 2014 deed Motivaction een onderzoek naar de gevoeligheid van jongeren voor religieus geweld veel stof opwaaien, omdat er werd geconcludeerd dat er onder met name Turkse jongeren veel sympathie voor IS leek te bestaan. Op het Motivaction-onderzoek bleek onderzoekstechnisch van alles aan te merken en daarom heeft het SCP een onderzoek gedaan met als titel Een wereld van verschil. Dit onderzoek laat zien dat een veel kleiner deel van de jongeren begrip zegt te hebben voor religieus geweld.

AAN53JFoto: xn--apart-fsa.com

“We moeten ons richten op die kleine groep mensen die Isis en religieus geweld goedkeuren, maar we hoeven en we mogen niet hele groepen mensen wantrouwen.” Dit zegt minister Asscher in reactie op de uitkomsten van het SCP-onderzoek.

Richt Asscher zijn pijlen wel op het goede doel? Natuurlijk! Zal de eerste reactie van velen zijn. We moeten voorkomen dat deze jongeren naar Syrië gaan en jihadist worden. Dus dat rechtvaardigt dat we ons daarop richten.

Zou het doel niet die grote andere groep moeten zijn? De groep die juist geen begrip heeft voor religieus geweld? Het SCP constateert dat de helft van de Nederlanders met Turkse of Marokkaanse wortels zich geen volwaardig burger voelt, zoals de Volkskrant het samenvat. Zouden de pijlen niet juist op dit probleem gericht moeten worden? Een probleem van niet alleen deze groep, maar ook van de ‘autochtone’ Nederlanders? Volwaardig lid worden van een groep vraagt immers ook inspanningen van degenen die tot de groep behoren omdat integratie tweerichtingsverkeer is. Immers ‘it takes two to tango’. Hieraan heb ik in Inburgeren al aandacht besteed.

Zouden die pijlen niet moeten bestaan uit een aanpak die uitgaat van de kracht van onze open democratische samenleving, waaraan ik in Vrijheid, democratie en verbieden en Vrijheid vieren aandacht schonk? Een aanpak die een sterk alternatief biedt tegenover de aantrekkingskracht van het jihadisme waar ik in Waar vóór naar zocht? Zou dat geen succesvollere aanpak kunnen zijn? Zou dat helpen bij de tango? Toch nog eens de vraag: richt Asscher zijn pijlen wel op het goede doel?