“Als land moet ons antwoord zijn wat het altijd is geweest wanneer we met geweld werden geconfronteerd. We moeten bijeenkomen, we moeten ons verenigen en gezamenlijk zullen we onze vijanden bestrijden en verslaan.” Deze woorden sprak de Britse premier Theresa May na de terreurdaden in London van zaterdag 3 juni 2017. “Er moeten veranderingen plaatsvinden. We kunnen niet net doen alsof we op de huidige voet verder kunnen gaan.” Om die vijand te verslaan moet: “het antiterreurbeleid en de -wetten tegen het licht worden gehouden. De politie moet daarmee meer mogelijkheden krijgen om vroegtijdig te kunnen ingrijpen.” Dit allemaal om harder op te treden tegen een ideologie met: “een radicaalislamitische achtergrond.”

Illustratie: San Diego Union-Tribune Store

Volgens May moet er wat veranderen, daar zou ze wel eens gelijk in kunnen hebben. Maar zijn de veranderingen die zij voorstelt wel veranderingen of is het meer van hetzelfde? Zou het verharden van ‘de strijd’ helpen? Zouden meer bommen op IS in Syrië of Irak helpen? Zou het helpen als de principes van de rechtsstaat geweld aan worden gedaan door vrijheden op te offeren voor veiligheid? Zou harder optreden tegen een ideologie helpen? Hoe treed je op tegen een ideologie? Doe je dat door de aanhangers vast te zetten of te vermoorden? Een ideologie is: “het geheel van de beginselen, denkbeelden van een stelsel,” aldus de Van Dale. Een ‘ideologie’ hoe verwerpelijk ook, vermoord niemand, dat doen mensen die zeggen te handelen op basis van die ideologie.

Zou die werkelijke verandering niet ergens anders gezocht moeten worden? Zou de ‘oorlog’ of de ‘strijd’ tegen het terrorisme niet vaarwel gezegd moeten worden? Een strijd tegen terrorisme is niet te winnen. Terreur is geen vijand, het is een strijdmethode. Net zoals een Kalashnikov geen vijand is, maar een wapen. Zou de oplossing niet juist liggen in de het, het klinkt vreemd, ‘normaliseren’ van terreur? Hiermee bedoel ik het zien van een terreurdaad als een misdaad? Een misdaad waarbij politie en justitie onderzoek doen en de rechter recht spreekt? Waarbij de daad wordt bestraft zonder de ‘ideologische motieven’ van de dader centraal te stellen. Door de dader te zien als een misdadiger?