Turkse bewindslieden willen in Nederland campagne komen voeren voor het referendum om de macht van de Turkse president uit te breiden. Dit is tegen het zere been van campagne-voerende Nederlandse politici: die ministers moeten thuisblijven en niet hier komen pleiten voor het geven van ‘dictatoriale bevoegdheden’ aan de Turkse president. Is dat niet vreemd voor een land dat democratie en vrijheid van meningsuiting hoog in het vaandel heeft staan? Inderdaad is er heel veel aan te merken op de Turkse grondwetswijziging. Een wijziging die flink hakt in de peilers van de democratie. Zou het dan niet beter zijn om die aanmerking ook daadwerkelijk te maken en deze ook duidelijk te maken aan Turkse bewindslieden en Turkse staatsburgers, bijvoorbeeld tijdens diezelfde bijeenkomsten?

Foto: Aha!

Een Turkse president die daarop Nederland ‘nazi-overblijfselen en fascisten’ noemt en het democratisch gehalte van Nederland ter discussie stelt. Ministers van dat land die dreigen met sancties als hun collega minister geen campagne in Nederland mag komen voeren. Is het niet wrang dat een president zich beroept op democratische vrijheden zoals de vrijheid van meningsuiting, terwijl deze vrijheid in zijn eigen land met voeten wordt getreden? Dat journalisten en vele andere inwoners van zijn land in de cel zitten zonder een eerlijk proces of zelfs überhaupt zonder proces? Dat vele mensen hun beroep niet meer mogen uitoefenen omdat, ja waarom eigenlijk? Omdat ze tegen de grondwetswijziging zijn?

Aan beide kanten van deze rel zijn er partijen die ervan profiteren en het vuurtje blijven opstoken. Zou geen van de heren en dames zich zorgen maken over het beeld dat zij oproepen met dit ‘kleuterklas gedrag’? Mogen we van leiders van landen niet wat meer bedaardheid en terughoudendheid verwachten?

Rest niet slechts de conclusie dat we hier getuige zijn van een in en in trieste klucht? Een klucht met de democratie en de vrijheid als grote verliezers? Dus een klucht zonder lach en met alleen maar tranen?