Toen ik uw zaterdageditie van 22 januari 2022 opensloeg, werd ik onaangenaam verrast. U besteedt vijf pagina’s aan Michel Reijinga de drijvende kracht achter Nederland in Verzet. In vijf pagina’s wordt een beeld opgeroepen van een soort Pietje Bel die de strijd met de overheid heeft aangebonden. Een man van, zo komt uit het artikel naar voren, twaalf ambachten, dertien ongelukken. Die, zo zegt hij in het artikel, van zijn psycholoog het label anti-autoriteitsstoornis kreeg en advies om: “mijn woede een plekje te geven omdat ik het systeem toch niet zou kunnen veranderen. Tijdens mijn burn-out ben ik tot de conclusie gekomen dat ik er gelukkiger van word om precies het tegenovergestelde te doen.”

Iemand die als een vorm van therapie anderen oproept tot verzet tegen de overheid maar wel profiteert van de verworvenheden die door die overheid zijn opgebouwd. Want hij leeft van een ziektewetuitkering: “Toevallig had ik vlak voor mijn operatie een maandje bij een meubelwinkel gewerkt, waardoor ik een beroep kon doen op het UWV. Daardoor kan ik nu al mijn tijd aan het verzet besteden.” Iemand die, zo lees ik: In zijn toespraken en op sociale media (…) uitlatingen (doet) die naadloos aansluiten op het discours van zijn nieuwe, radicaal rechtse vrienden. The Great Reset, de tribunalen – het komt ­allemaal voorbij.” Die: “Tijdens een toespraak op het Haagse Malieveld (..) op(riep) tot een minuut stilte voor ‘onze Belgische medestrijder’ Jürgen Conings, de bewapende militair die jacht maakte op viroloog Marc Van Ranst en uiteindelijk zelfmoord pleegde. En toen Max van den B. onlangs werd gearresteerd omdat hij met een fakkel voor het huis van Sigrid Kaag was gaan staan, schreef Reijinga in de Telegram-groep van Nederland in Verzet: ‘Max is een topper en moet snel vrij.’” Iemand voor wie het doel alle middelen heiligt.

In uw artikel komt Pim Fortuyn voorbij waarvan Reijinga een groot bewonderaar is. De grote les die politiek en media trokken uit het succes van Fortuyn was dat men niet wist wat er onder de bevolking speelde. Dat men moest ‘luisteren naar het volk’ en dat ‘het volk’ ook aan het woord moest komen. ‘Het volk’ spiegelde dit en riep dat er naar ‘haar mening’ geluisterd moest worden en dat het ook in de media aan het woord moest komen want hoe kun je anders weten wat er onder het volk leeft. Resultaat hiervan is dat een krant als de Volkskrant zo’n twintig jaar later vijf pagina’s besteedt aan deze man.

Mijn onaangename verrastheid betreft niet hetgeen Reijinga allemaal beweert. Die berichten in verschillende soorten en maten zie ik dagelijks voorbij komen. Sterker nog, in de Tweede Kamer zitten volksvertegenwoordigers die precies hetzelfde roepen. “De Volkskrant is een journalistieke organisatie die zich tot taak stelt lezers onafhankelijk, zorgvuldig en zo veelzijdig mogelijk te informeren. Daarmee wil zij gestalte geven aan het in Nederland geldende grondrecht van vrijheid van meningsuiting, informatieverwerving, -vermenigvuldiging en verstrekking, zoals onder meer vastgelegd in de grondwet en internationale verdragen.” Zo schrijft u in uw redactiestatuut. Dat u uw lezers zo ‘onafhankelijk, zorgvuldig en veelzijdig mogelijk’ wilt informeren is een nobel streven. Ja, we kennen het recht om vrij je mening te uiten, behoudens ieders verantwoordelijkheid voor de wet. Aan dat recht moeten we niet tornen. Bij mijn weten kennen we echter geen plicht voor media om ieder mening te publiceren. Zou een medium dat de Grondwet op een dergelijke manier in haar statuut noemt, zich niet moeten afvragen of zij een podium geeft aan iemand wiens woorden van alle kanten zagen en knagen aan onze democratie en rechtsstaat? Een podium zonder ook maar één kritische vraag? Er bestaat geen recht om gehoord te worden. Dat zou impliceren dat anderen de plicht hebben om te luisteren. Gelukkig bestaat die plicht niet. Lezers informeren over deze meningen kan ook op een andere manier dan iemand zo op het schild te hijsen.