Politiek Nederland is al een paar weken in de ban van de ‘Wet Dijkstra’. Het initiatiefvoorstel van D66-kamerlid Pia Dijkstra over de orgaandonatie. Het voorstel waardoor iedereen donor is tenzij je aangeeft het niet te willen zijn. “In feite hebben de nabestaanden dus het laatste woord, alhoewel ze geen vetorecht hebben.” De cruciale zin uit de brief waarmee Dijkstra haar collega’s probeert te overtuigen van haar goede bedoelingen en vooral van de noodzaak van deze wet. Een bijzondere zin.
Foto: Pixabay.com
Bijzonder omdat deze wet, volgens de initiatiefnemer, nodig is om ervoor te zorgen dat er voldoende donoren zijn. Voldoende zodat er niemand hoeft te ‘creperen’ op de wachtlijst. Alleen de Eerste kamer moet nog instemmen met de wet en omdat die Kamer er deze weken over spreekt, berichten de media er volop over.
Voldoende donoren is het doel, een doel dat ook met deze nieuwe wet al twijfelachtig is, zoals ik me vorige week afvroeg. Twijfel die door deze passage alleen maar toeneemt. ‘Nabestaanden’ impliceert dat het meer dan één persoon kan zijn. Stel dat die van mening verschillen, naar wie wordt dan geluisterd? Welke ‘nabestaande’ geeft dan de doorslag?
Wat verandert er door deze nieuwe wet nu werkelijk? In de oude situatie had je je geregistreerd of niet en in beide gevallen werden de nabestaanden gevraagd of ze akkoord waren met donatie van organen. De nabestaanden hadden ‘dus het laatste woord’. In de nieuwe situatie hebben de nabestaanden nog steeds het laatste woord. Wat verandert er?
Wat is nu überhaupt het nut van een donorregistratie? Waarom iets registreren als de keuze van de persoon vervolgens ook maar een mening is? Een mening die vervolgens minder zwaar weegt dan die van de nabestaanden?
Een wetsvoorstel waar politiek Nederland de afgelopen jaren veel tijd en energie aan heeft gespendeerd en wat is er veranderd? Een gevalletje van ‘luchtverplaatsing’ of beter nog: oude wijn in nieuwe zakken? Zonde van de tijd en energie. Of zie ik het verkeerd?
Ballonnendoorprikker 
Wat ik mij bij deze kwestie afvraag is of wij in Nederland kunnen accepteren dat er mensen dood gaan. Op radio 1 zei vorige week een fervent voorstander van Wet Dijkstra dat Nederland maximaal scoort met de oude wetgeving (zelf actief registreren). Daarmee zijn volgens deze persoon rond de 40% van de inwoners geregistreerd, een in internationaal verband hoog percentage, misschien zelfs het hoogste percentage. Op basis daarvan kun je constateren dat het huidige systeem helemaal niet faalt. Het ‘probleem’ is dat dit aantal geregistreerde donoren niet voldoende is om de vraag naar donororganen aan te kunnen. Daarom wil men het nu omdraaien: donor, tenzij. De constatering, dat het oude systeem goed werkte, wellicht maximaal gezien de internationale ervaringen, maar niet voldoende is voor de vraag, brengt mij terug naar de vraag. Kunnen wij in Nederland nog wel accepteren dat er mensen doodgaan? Hebben mensen ‘recht op’ andermans organen? Ben je een slecht mens als je hiervoor geen toestemming geeft? Schieten we niet door? Leidt het straks tot klonen als nieuwe wet niet voldoende oplevert?
LikeLike
Dag Richard,
De dood de enige zekerheid in het leven. Goede vraag. Kunnen we accepteren dat mensen dood gaan?
Zou een donorsysteem helpen waarbij je alleen een orgaan kunt krijgen als je zelf hebt aangegeven donor te willen zijn?
LikeLike