“Mij is het altijd een politiek raadsel gebleven waarom een overwegend democratisch Westen liever despotisme en geschiedvervalsing steunt dan een bloeiende democratische rechtsstaat als Israël.” Een zin in een artikel van Ernst Lissauer bij Opiniez. Die geschiedvervalsing is, zo betoogt Lissauer het Palestijnse volk. “De Arabieren – zo’n 70.000 – die in 1948 het VN-mandaatgebied met de naam Palestina ontvluchtten nadat hen door de buurlanden was verteld dat de Joden van de kaart zouden worden geveegd – organiseerden zich met hun nakomelingen in 1964 tot het Palestijnse volk.”  En: “ Met en door die geuzennaam ontwikkelden de Palestijnen het idee dat zij de oorspronkelijke bewoners waren van Brits Palestina (een voor Joden bestemd Brits mandaatgebied) en niet het Joodse volk, dat daar ruim 3000 jaar geleden ontstond.” Lissauer is niet de enige die Palestijnen maar een verzinsel vindt en dat er ‘recht’ moet worden gedaan aan de geschiedenis. Een tijdje geleden schreef ik al over Jan Roos die iets soortgelijks beweerde.

De Palestijnen een verzonnen volk dat het idee ‘verzon’ dat zij de oorspronkelijke bewoners waren. Toen ik dit las moest ik terugdenken aan mijn studie geschiedenis en dan vooral aan de oude geschiedenis gedoseerd door professor Luuk de Blois. Een prachtige docent die samen met Bert van der Spek het boek Een kennismaking met de oude wereld schreef. Het standaardwerk over de Oudheid. 

Zij schrijven over een schok die rond 1200 voor de start van onze jaartelling door de oude wereld ging. Een schok die het machtsevenwicht verstoorde en belangrijke machten zoals Mycene, het Hettitische rijk en de Syrische handelsstad Ugarit ten gronde richtte. Het grote Egyptische rijk wist ter nauwer nood te overleven. Deze schok werd veroorzaakt door de zogenaamde ‘zeevolken’. “Deze kwamen uit de Balkan, trokken door Griekenland en Klein-Azië en bedreigden Egypte.” Zo schrijven de beide auteurs op pagina 35 in mijn editie uit 1983. En ietsjes verder: “Eén van de bekendste van de Zeevolken waren de Filistijnen die zich in het zuidwesten van het naar hen genoemde Palestina hebben gevestigd.” Dus ook al ruim drieduizend jaar geleden waren er al Palestijnen. Precies in de periode dat volgens Lissauer het Joodse volk ontstond.

De herkomst van de Palestijnen is voor de auteurs geen raadsel. Die van het volk van Israël wel. “Het bijbelboek Exodus vertelt verder dat de Israëlieten onder leiding van Mozes uit Egypte wisten te ontsnappen en na een lange woestijnreis in Palestina binnendrongen, steden veroverden en zich daar vestigden.” Zo schrijven De Bois en Van der Spek op pagina 37. Dat zou betekenen dat het huidige Israël het resultaat is van een tweede intocht in Palestina. Nu is het de vraag of het werkelijk zo is gegaan als de bijbel het in Exodus beschrijft. “Theologen en historici hebben begerig gezocht naar vermelding van deze gebeurtenissen in buitenbijbelse bronnen…” maar die zijn niet gevonden. Volgens de auteurs zijn er al ‘rivieren van inkt’ aan deze vraag besteed. “Mogelijk moeten wij denken aan een proces van geleidelijke infiltratie, dat vergelijkbaar is met dat van de vestiging van de Amorieten in Babylonië en de Hyksos in Egypte.” Die Israëlieten streken neer in een gebied waar al mensen woonden en gingen: “een precaire tijd tegemoet in hun strijd tegen de Kanaänitische steden en andere volken die er neersteken.”

Volgens De Blois en Van der Spek hebben juist de Palestijnen bijgedragen aan het ontstaan van het Joodse volk en de hun staatsvorming. Op pagina 38 lezen we: “De Israëlieten leefden tamelijk ongeorganiseerd en verbrokkeld in Palestina en kwamen soms in oorlogstijd tot samenwerking o.l.v. ‘Rechters’. … . Na enige tijd kregen zij, vooral door hun strijd tegen de Filistijnen, behoefte aan een koning. De eerste koning was Saul.” Ook de ‘eeuwige hoofdstad’, Jerusalem, kent een voor Israëlitische geschiedenis. Die stad werd zo rond 1000 voor onze jaartelling veroverd door de Israëlieten. Die werden toen geleid door David. De David die de oude ‘staat’ Israel stichtte.  

Inderdaad leefde het Joodse volk ‘daar’ drieduizend jaar geleden. Ze leefden er echter niet alleen. Nee, er leefden meerdere volken in dat gebied. Volkeren zoals de Kanaänieten en ook de Filistijnen of zoals ze ook bekend staan, de Palestijnen. Toch lastig die ‘historische rechten’. Het enige wat de Israëlieten aan hun zijde hebben, is het ‘verhaal’ in de bijbel dat voor velen de ‘waarheid’ is. Maar zou het met de bijbel niet net zo zijn als met alle ‘verhalen’ over gebeurtenissen in het verleden? Zou de schrijver ervan niet ook de groep waar zijn sympathie ligt er goed uit laten komen?