Schoof ziet het verkeerd

Eén en één is twee. Dat weet iedereen. Maar wat als een kwart van de mensen beweert dat het drie is? Keuren we dat antwoord dan goed? Natuurlijk niet. De corrector zet een dikke rode streep door het antwoord. Het zou wat zijn als ook drie werd goed gerekend omdat een kwart van de mensen dat antwoord gaf. Dit goed rekenen kan leiden tot grote ongelukken. Tot constructiefouten in gebouwen waardoor ze instorten. Tot een lege tank benzine terwijl je nog een derde van afstand moet afleggen. Hier moest ik aan denken toen ik hoorde dat Dick Schoof, de beoogd premier van dit land, in een interview met de Groene Amsterdammer het volgende heeft gezegd:“ En het is natuurlijk niet zo dat als een kwart van de mensen op de PVV stemt, dat dan ineens een kwart het verkeerd heeft gezien.”

Driekwart heeft anders gestemd. Die driekwart stemde in meer of mindere mate op allemaal verschillende partijen van Groen Links/PvdA tot Jesus Leeft en van DENK tot SGP. Heeft die driekwart het dan ‘verkeerd’ gezien? Of slechts een deel van hen? Als maar 10% op de PVV had gestemd was het dan wel ‘verkeerd’? Wie heeft het dan verkeerd gezien? Of beter gezegd, wie bepaalt wat ‘verkeerd’ is en wat niet en dus goed is gezien?

Je kunt vinden dat er teveel migranten naar ons land komen en dat daar wat aan gedaan moet worden. Dat het ‘verkeerd’ is dat er zoveel mensen ons land binnenkomen. Om minder migratie te bereiken mag je op een partij stemmen die de grenzen voor migranten wil sluiten. Dat mag en is niet ‘verkeerd’. Een ander mag dat niet vinden en dat is ook niet ‘verkeerd.’ Verschillende opvattingen hierover zijn niet ‘verkeerd’, die zijn eigen aan een samenleving en zeker aan een democratische samenleving. We mogen van mening verschillen. Wie het ‘verkeerd’ heeft gezien is een morele vraag. Op dergelijke vragen zijn verschillende antwoorden mogelijk.

In tegenstelling tot Schoof ben ik van mening dat die kwart die op de PVV stemde het moreel gezien wel verkeerd heeft gezien. Om welke redenen ze ook op de eenmanspartij van Wilders hebben gestemd, doet er daarbij niet toe. Wat ertoe doet is dat Wilders zaagt aan de wortels van onze democratische rechtsstaat. Dat er een ‘basislijn van grondrechten’ moest worden afgesproken zegt al voldoende. Die basislijn ligt namelijk vast in de eerste artikelen van onze grondwet: gelijke behandeling, niet discrimineren, vrije meningsuiting, de vrijheid van levensovertuiging (inclusief godsdienst). Een partij die hieraan morrelt, is verkeerd. Mensen die op zo’n partij stemmen zien het verkeerd. Welke grieven je ook hebt, waar je ook ontevreden over bent en hoe slecht je je ook behandeld voelt dat is allemaal geen reden om te stemmen op een partij die aan de grondrechten morrelt.

Zoals ik al eerder schreef: “Een zichzelf respecterende democratische politieke partij gaat niet in gesprek over een “gezamenlijke basislijn voor het waarborgen van de Grondwet, de grondrechten en de democratische rechtsstaat”. Een zichzelf respecterende politieke partij die handhaaft die basislijn en doet voorstellen om die basis daar waar nodig geacht te verhogen.” Helaas zijn er drie partijen die dat wel hebben gedaan. Vindt de overgrote meerderheid van de achterbannen van deze partijen dat ‘niet verkeerd’ en lijkt een meerderheid van de Nederlandse bevolking, als ik de opiniepeilingen mag geloven het ‘niet verkeerd’ te vinden. En nu is er dus een beoogd premier, Dick Schoof, die dit ook ‘niet verkeerd’ vindt. Het lijkt erop dat er is gebeurd waar John Stuart Mill in zijn boek Over Vrijheid voor waarschuwde, en dat is dat: “de opvattingen van de massa … de heersende macht zijn geworden.”   Volgens Mill moeten: “Juist in deze omstandigheden  (…) Uitzonderlijke personen niet afgeschrikt maar aangemoedigd worden om anders te handelen dan de massa.” Helaas is dat maar zeer beperkt het geval en maakt de: ”tirannie van de publieke opinie van excentriciteit een verwijt.” Spreek je de massa met argumenten tegen dan wordt er op je persoon gespeeld en ben je ‘zuur’. “Dat nu maar zo weinig mensen excentriek durven zijn, tekent het grootste gevaar voor onze tijd,[1] schreef Mill in 1859 over zijn tijd en dat lijkt nu ook weer voor onze tijd te gelden.

Ik zie het anders. De PVV-stemmers zien het verkeerd, de VVD, NSC en BBB zien het verkeerd, de hen steunende achterbannen zien het verkeerd en Dick Schoof ziet het ook verkeerd. De weg die de VVD, BBB en NSC zijn ingeslagen is moreel gezien de verkeerde: je onderhandelt niet met een partij die grondrechten wil schenden. Wat er vervolgens ook uit die onderhandelingen voortkomt, doet er niet toe. Het is gebouwd op een verkeerde basis.


[1] John Stuart Mill, Over vrijheid Uitgeverij Boom 2009, pagina 115-116

Moraalridder in z’n hemd

Twee jaar later. Een stralende zon. Dezelfde band, Minsekinder. Met zelfs dezelfde jonge gastmuzikant op haar speelgoedtrompetje. Dezelfde mooie liedjes die iedereen uit volle borst meezingt. Voor een groot deel dezelfde mensen, al miste ik een goede vriendin die vanwege ziekte niet aanwezig kon zijn. Oh ja, ook de vriendin van de zoon van mijn buurjongen van vroeger en een oud collega als moeder, miste ik. Ze was al naar het huis van zijn ouders vertelde hij. Omdat het voor hun tweeling lang genoeg had geduurd. De tweeling waarvan zij tijdens onze laatste ontmoeting twee jaar geleden zwanger was. Veel hetzelfde alleen een andere kroeg omdat die van twee jaar geleden nu restaurant is.

“Het mocht een stevig contrast heten: terwijl dit weekend op diverse plekken in Nederland protestbijeenkomsten, vredesmarsen en kerkmissen werden gehouden uit woede en verdriet over het nietsontziende geweld van Vladimir Poetin, kwamen beneden de rivieren massa’s mensen op de been om zich over te geven aan verkleedpartijen, vrolijk gezang en meters bier,” zo lees ik in de Volkskrant. Het antwoord op de vraag of je wel ‘carnaval’ kunt vieren terwijl het oorlog is in Oekraïne, is ja, dat kan en dat doen we. Dat kan omdat je met vastelaovend het leven viert. Het leven met alle mooie en lelijke kanten. De mooie kanten zijn de ontmoetingen met mensen zoals die ‘zoon van mijn buurjongen van vroeger en een oud collega als moeder’ die vol trots foto’s van zijn tweeling laat zien. De lelijke kanten zoals die vriendin die ik mis. Maar ook een oorlog en het bericht dat Poetin de eenheden met kernwapens in verhoogde staat van paraatheid brengt. Nu zal de ‘moralist’ tegenwerpen dat het kunnen vieren niet wil zeggen dat het moreel verantwoord is. En daar heeft de moralist een punt. Dat iets kan wil niet zeggen dat je ook moet doen.

Als een oorlog ergens op de wereld een reden zou zijn om geen Vastelaovend te vieren, dan zou er nooit gevierd kunnen worden. Laat ik de periode sinds het begin van de Tweede Wereldoorlog eens nemen. Dan hebben we eerst die Tweede Wereldoorlog. Die liep naadloos over in een hele reeks oorlogen. Zoals de Nederlandse dekolonisatieoorlog in De Oost, de Eerste Indochinese Oorlog, de Griekse burgeroorlog en de Eerste Kashmiroorlog, de Arabisch-Israëlische oorlog, de Korea-oorlog, de Algerijnse oorlog en de Mau Mau opstand. Maar ook de Suez oorlog die eufemistisch Suez crisis wordt genoemd, de Vietnamoorlog. De Eritrese onafhankelijkheidsoorlog, de Chinees-Indiase oorlog, de Biafra-oorlog, de Indiaas-Pakistaanse oorlog en de Chinees-Vietnamese oorlog. De jaren zeventig sloten af met de Afghaanse oorlog die tot 1989 duurde waarna er daar een burgeroorlog uitbrak die bijna naadloos overging in de Amerikaanse aanval op het land waaraan pas verleden jaar een einde werd gemaakt. Daarnaast was er ook nog de oorlog tussen Irak en Iran, de Falklandoorlog. En oh ja, de inval in Koeweit door Irak en de erop volgende Golfoorlog. De jaren negentig werden getekend door het gewelddadig uit elkaar vallen van Joegoslavië en de Eerste Tjetsjeense oorlog en een oorlog wordt alleen maar eerste genoemd als er ook een tweede is. En oh, ja ook nog de Irakoorlog en de burgeroorlog in Syrië. Als je die niet eens complete opsomming ziet dan zou je er ‘de mismood aan hebbe’ om het in goed Venloos te zeggen. Maar zoals ik al schreef, met Vastelaovend vieren we het leven. Vieren om die ‘mismood’ van je af te zetten. Vieren om die ‘mismood’ dragelijk te maken.

In dezelfde editie besteedt de Volkskrant aandacht aan de nachtclubs die: “Na 102 weken coronasluiting (…) vrijdag voor het eerst weer (…) voluit open,” mochten. De krant vroeg: “clubbers bij de uitgang van twee clubs in Amsterdam en Rotterdam: hoe was het? En wat had je ongemerkt gemist?” Bijzonder dat de morele vraag of ‘clubben’ wel kan terwijl er bommen op Kiev vallen, niet wordt gesteld. Een moraalridder in z’n hemd!