“Je kunt niet ondermijning een bedreiging van de rechtsstaat noemen en tegelijk menen dat je op festivals je pillen moet kunnen pakken en je lijntjes coke moet kunnen snuiven.” Een uitspraak van Wilbert Paulissen chef van de landelijke recherche. Volgens Paulissen is de strijd tegen drugs niet te winnen als de gebruiker niet stopt met gebruiken. Bovendien zijn de kosten van gebruik hoog en is de ‘onwetendheid’ van de gebruiker stuitend: “Ik verbaas me erover dat mensen niet het directe verband onderkennen tussen hun gebruik en het verschijnsel van ondermijning. Ze hebben zorgen over de verstrengeling van belangen tussen onder- en bovenwereld, ze maken zich boos over het chemisch afval dat op grote schaal in de natuur wordt gedumpt, ze schrikken van de liquidaties in het criminele milieu.” Paulissen concludeert dat de gebruiker moet beseffen dat hij hieraan medeplichtig is.

Foto: Wikipedia

Een beetje gebruiker en misschien ook wel veel niet-gebruikers, zullen antwoorden: legaliseer het! Dan ben je van al die negatieve effecten af.

Nu woonde ik vandaag een overleg bij waar een collega eenzelfde verhaal vertelde en aangaf dat de gebruiker of eigenlijk iedereen, moest weten hoe hoog de kosten hiervan wel niet zijn en welk een schade dat dit aanricht. Zou de gebruiker dat trouwens echt niet weten? Toen ik dit hoorde moest ik denken aan een artikel van Rutger Bregman bij De Correspondent. Bregman haalt Amerikaans onderzoek door de Psychological Warfare Division uit de Tweede Wereldoorlog aan. Dat onderzoek moest antwoord geven op de vraag: “Waarom vochten de Duitsers zo hard door? Waarom gooiden niet veel meer soldaten de handdoek in de ring?” 

Ja, waarom? “Misschien, dachten de onderzoekers, had de gemiddelde Duitser niet door hoe slecht ze ervoor stonden. Of misschien waren ze totaal gehersenspoeld en bleven ze daarom doorvechten tot de laatste snik.” Om daar wat aan te doen werden er massaal folders gedropt waarin de Duitse soldaten werd verteld hoe slecht de nazi’s waren en hoe hopeloos de posities van de Duitse troepen. Allemaal tevergeefs. Pas toen Parijs werd bevrijd en de onderzoekers Duitse krijgsgevangenen te spreken kregen, kregen ze een antwoord: “Uiteindelijk vochten ze voor hun makkers, die ze niet in de steek wilden laten.” Tegen deze Duitse ‘Kameradschaft’ werkte geen foldertje. Een beetje onderzoek onder de eigen troepen leerde dat die er hetzelfde over dachten.

Terug naar Paulissen en mijn collega die gebruikers willen voorlichten over de ‘maatschappelijke schade’. Zouden ze meer succes hebben dan de ‘folders uit vliegtuigen’ die de Duitsers moesten overtuigen?