“Hoe voed je je kinderen op tot feminist? (En drie andere belangrijke vragen voor feministen),” de kop boven een artikel bij De Correspondent. Een artikel, eigenlijk zijn het er vier in een. Vier correspondenten beantwoorden die vraag. Een interessante vraag. Laten we de antwoorden eens op een rij zetten.

• 

De eerste, Nesrine Malik, schrijft: “Vrouwen zijn zwak omdat hun behoeften – of die nu professioneel, biologisch of moederlijk zijn – geen prioriteit krijgen. Echte empowerment gaat over het voorzien in die behoeften, en vrouwen de middelen en rechten te geven om vrij te kunnen zijn.”  En dat gaat met pijn gepaard: “Empowerment zoals we die vandaag de dag kennen gaat over het verdoven van deze pijn. Terwijl we haar juist wakker moeten maken.” Als ik het goed begrijp moet ik mijn kinderen pijn leren voelen en die pijn aanwakkeren. Ik neem niet aan dat zij hiermee fysiek geweld bedoelt. Als ik ze tenminste tot feminist wil opvoeden. Maar wie wil kinderen met pijn opvoeden?

De tweede Irene Caselli wil inzetten op de heel vroege kindertijd: “de vroege kindertijd kan een nieuw terrein voor actie worden. Als we feministische kinderen hebben die uitgroeien tot feministische volwassenen, dan hebben we straks misschien minder moeders en vaders die in een traditionele genderspecifieke rol terechtkomen.” Hierbij vervullen de moeders een belangrijke rol: “Voor zover het mogelijk is de houding van een adolescent terug te voeren op een familiale bron, blijkt uit een studie dat moeders de primaire bron zijn van seksistische houdingen van hun kinderen.” Dat wordt wel lastig omdat vaders en moeders bij de geboorte van hun kroost: “meer dan op enig ander moment in hun leven – de neiging (hebben) om in geslachtsgebonden rollen te vervallen.” Jammer voor mij. Mijn kinderen hebben de vroege kindertijd al jaren achter zich gelaten.

Valentijn De Hingh stelt dat eerst een antwoord moet worden gegeven op de vraag: “wie we precies bedoelen met het woord ‘vrouw.’ Vinden we bijvoorbeeld dat transgender personen ook vrouwen kunnen zijn? En zo ja, vechten feministen dan ook voor hen?” Wat het antwoord ook is, allemaal hebben ze baat bij de: “vernietiging van het patriarchale systeem.” Maar als daardoor een nieuw uitsluitend systeem ontstaat: “Als we de gelijkwaardigheid van vrouwen bewerkstelligen door trans personen te vernederen en uit te sluiten,” aldus De Hingh: “wat betekent die gelijkwaardigheid dan nog?” Een terechte vraag. Alleen ben ik er nog niet uit hoe dit handen en voeten te geven in de opvoeding van kinderen. 

OluTimehin Adegbeye adviseert om af te stappen van het ‘gelijkheidsfeminisme’. Adegbeye: “gelijkheid is een goed doel als je simpelweg wil veranderen wie er allemaal misbruik mag maken van macht, of de planeet en haar bewoners mag uitbuiten. En dat doel is vrij simpel te behalen: leer alle mensen om zich te gedragen als sociopaten.”  Wat er wel moet gebeuren, is dat het feminisme: “haar ogen (opent) voor wat het patriarchaat en verwante onderdrukkingssystemen veroorzaken. Denk aan de onderdrukking van lichamelijke integriteit van alle sekses en seksuele geaardheden, armoede, alle vormen van geweld, racisme, arbeidsuitbuiting, niet-duurzame economieën.”  De aandacht moet verlegd worden: “van de vraag hoe vrouwen macht kunnen vergaren naar hoe we macht kunnen transformeren ten gunste van iedereen.”

Interessante bespiegelingen, maar ik zie niet hoe deze vier adviezen mensen helpen bij de opvoeding van hun kinderen. Laat staan bij het opvoeden van kinderen tot feminist. Daarbij, en die vraag riep de titel van het artikel al bij me op, vraag ik me af waarom we kinderen moeten opvoeden tot feminist? Net zoals ik me afvraag waarom we kinderen zouden moeten opvoeden tot socialist, nationalist, christen, jood, moslim of hindoe? Of het goed gelukt is moeten anderen maar beoordelen, maar ik probeer mijn kinderen op te voeden tot mens met respect voor andere mensen. Tot kritische en vragende mensen die niets voor zoete koek slikken. Tot mensen met de mogelijkheid om zelf te kiezen wat ze willen en hoe ze hun leven willen vormgeven.