Als ik me de afgelopen jaren ergens aan heb gestoord, dan is het de overdreven media-aandacht voor criminelen. Uren zendtijd, vele pagina’s in kranten, boeken over deze of gene zaak van journalisten en zelfs ‘zusjes van’. Of het nu over een ‘knuffelcrimineel’, ‘mocromafia’ of ‘motorbendes’ gaat, het kan me gestolen worden. Het is een zaak van politie en justitie, die moeten net als de slager en de bakker hun werk doen en daarmee is voor mij de kous af. Ik zal er geen Prikker aan besteden. ‘Maar waarom begin je er nu dan over?’ Een terechte vraag. Hieronder het antwoord.

Ik begin erover omdat Jean-Pierre Geelen, de ombudsman van de Volkskrant uitlegt waarom zijn krant vorige week dertien pagina’s besteedde aan ‘de zaak Holleeder’. Geelen: “De krant had iets ‘in handen’: gedurende de laatste anderhalf jaar hadden de twee misdaadverslaggevers van de krant zes gesprekken gevoerd met de twee officieren van justitie in het Holleederproces, Sabine Tammes en Lars Stempher. Bijzonder en uniek (want ‘exclusief’) materiaal, waarover al langer de ­afspraak bestond dat het direct na de uitspraak ge­publiceerd zou worden.”  En daar bleef het niet bij: “Toen diende zich interviewer Antoinette Scheulderman aan, met een ‘uniek’ (want ‘exclusief’) interview met Astrid Holleeder en haar dochter Miljuschka Witzenhausen, die zich nooit eerder had uitgesproken over haar familie. Het was aangeboden via de uitgever van Astrid Holleeder, van wie net een boek was verschenen.”  Maar: “de onderhandelingen met de uitgever liepen stroef: Astrid stond er volgens hem op dat het dubbelinterview die zaterdag geplaatst zou worden, anders dreigde een stap naar de concurrentie.” Dus toen maar pragmatische gehandeld: “Zo ontstond het idee er een themakatern van te maken. Met de twee interviews, voor de gelegenheid aangevuld met een beschouwing over de collectieve fascinatie voor het kwaad.” 

Zo wordt, zoals Geelen aangeeft: “een interessant ­inkijkje in de mediakeuken,” gegeven. Geelen verklaart daarmee het aantal pagina’s: ‘we hebben zes keer met twee officieren van justitie van justitie gesproken en dat is bijzonder materiaal. Daarnaast bood iemand anders nog materiaal over dezelfde zaak’. Dat je zo aan dertien pagina’s komt geloof ik graag. De vraag die Geelen niet beantwoordt, is waarom er überhaupt aandacht aan de zaak werd besteed anders dan een kort berichtje dat Willem H. is veroordeeld tot… . 

De dertien pagina’s zijn een gevolg van een keuze van de redactie om dat ‘exclusieve’ materiaal te verzamelen. De vraag die Geelen zou moeten beantwoorden is waarom de krant twee verslaggevers zes keer in een periode van anderhalf jaar met de beide officieren van justitie heeft laten praten. Dat is niet omdat er een artikel moest komen over het werk van een officier van justitie. Daarvoor waren gesprekken met willekeurige officieren van justitie ook toereikend geweest. Dat ‘unieke’ materiaal (want ‘exclusief’) is er gekomen vanwege een hype in de media. Een hype waarvan velen een graantje mee willen pikken. Velen zoals de uitgever van het ‘net verschenen boek’ en de auteur ervan. Maar ook de ‘misdaadverslaggevers’  van de diverse media. 

Immers als twee verslaggevers zes keer met twee stratenmakers spreken geeft dat vast ook ‘bijzonder en uniek (want ‘exclusief’) materiaal. Als een stratenmakersbedrijf nog een exclusief interview met zichzelf in de aanbieding heeft ter promotie van een boek over stratenmaken, besteedt de krant dan ook dertien pagina’s aan stratenmaker? Nee, dat zal niet gebeuren. Beste ombudsman Geelen, de dertien pagina’s zijn het gevolg van een hype in de media. Een hype waarvan uw krant graag een graantje mee pikt. Alhoewel een graantje, meer een silo vol met graan.