Gemeenten krijgen een sterkere regierol bij het beleid rond laaggeletterdheid. Een viertal bewindslieden heeft hierover een brief naar de Tweede Kamer gestuurd. “Volgens een schatting van de Algemene Rekenkamer gaat het om een nog grotere groep, namelijk ruim 2,5 miljoen mensen, wanneer ook 65-plussers en mensen met lage rekenvaardigheden worden meegeteld. Een groot deel van deze groep heeft bovendien beperkte digitale vaardigheden. Het tekort aan deze basisvaardigheden vormt voor hen een barrière om zelfstandig mee te doen in onze maatschappij, online én offline.” Zo is te lezen in de brief en daarom voelen: “Wij, de ministers van OCW en VWS en de staatssecretarissen van SZW en BZK, (…)  de urgentie om stevig in te zetten op een vaardiger Nederland.” Goed dat de bewindslieden laaggeletterdheid te lijf willen gaan. Toch is er iets bijzonders met de brief.

Want wat lees ik in de achtentwintig pagina’s tellende brief? “Ook de kwaliteit van het ondersteuningsaanbod, zowel bij de preventieve aanpak als bij het tegengaan van achterstanden op latere leeftijd, vergt aandacht, zodat de impact en effectiviteit van het aanbod verder kunnen verbeteren.” Bij het verhelpen van laaggeletterdheid kan ik me iets voorstellen. Maar wat moet ik me voorstellen bij een ‘preventieve aanpak’ bij laaggeletterdheid? 

Preventie is, volgens de Van Dale: “voorkoming.” Een mens wordt ongeletterd geboren. Welke maatregelen zouden we kunnen bedenken om te bereiken dat iedere baby die wordt geboren al op een goed niveau kan lezen en schrijven? Hoe voorkom je laaggeletterdheid al bij de geboorte? Dat lijkt me een hele uitdaging. Wellicht biedt CRSIPR-Cas een uitkomst en wordt het mogelijk om het DNA aan te passen zodat baby’s al bij hun geboorte kunnen lezen en schrijven. In de brief kom ik echter geen voorstellen in die richting tegen. Of zouden de bewindslieden de betekenis van het woord preventie niet kennen?