Als voetballer op bescheiden niveau kan ik me een voorval herinneren waarbij ik zeer boos werd om een in mijn ogen onrechtvaardige beslissing. Wat gebeurde er? Als rechtsbuiten ging ik een bal halen die de achterlijn ver had overschreden. Ik gooide die in de richting van de keeper van de tegenstander. Die moest immers de doeltrap nemen. De keeper liet de bal doorrollen en op mijn weg terug naar mijn plek als rechtsbuiten, trapte ik de bal weer in de richting van de keeper. Die liet de bal weer passeren zodat die weer over de achterlijn rolde. Daarop stuurde de scheidsrechter me eruit met de woorden: ‘Ga de bal maar achterna.’ Ik begreep er niets van en daarop kwamen allerlei verwensingen uit mijn mond. Daarvoor heb ik na de wedstrijd overigens mijn excuses aan de scheidsrechter aangeboden.

Foto: Wikimedia Commons

Ik kan me dan ook heel goed inleven in de boosheid van tennisster Serena Williams en haar gevoel dat ze werd bestolen. Haar coach gaf haar aanwijzingen maar of zij die heeft gezien, weet alleen Williams. Als dat niet het geval was, dan is haar boosheid zeer begrijpelijk. De straf die de scheidsrechter haar gaf, is ook te begrijpen. Williams ging immers flink tekeer en slingerde diverse verwijten naar het hoofd van de scheidsrechter. Een gemiddelde voetbalscheidsrechter had er een rode kaart voor getrokken.

Wat mij verbaast is de commotie er omheen. In de Volkskrant lees ik: “De scène raakte echter een gevoelige snaar bij sommige zwarte vrouwen in de VS. Zij nemen het op voor de zwarte tennisster en zien de handelwijze van de scheidsrechter en sommige publieke reacties op Williams’ tirade als bevestiging van een stereotype dat teruggaat tot de tijd van de slavernij: de ‘angry black woman’ als redeloze, hysterische heks.” Bij het artikel een stukje van een Amerikaanse tv-show waarin er van alles bij wordt gehaald door Williams en diverse duiders van het voorval. Seksisme omdat dit ‘nooit’ bij de mannen gebeurt. Racisme: angry black woman, een beeld of stereotype dat ik niet ken. Dat de scheidsrechter begrip moet hebben voor de situatie van Williams als moeder en voorvechtster voor de rechten van vrouwen.

Zien we niet een tennisspeelster die zich onheus bejegend voelt, boos wordt en verbaal zwaar over de schreef gaat? In de emotie van het spel kan dat gebeuren, maar dat kan ook gevolgen hebben. Die gevolgen liggen vast in de regels. Het is aan de scheidsrechter om de regels toe te passen. De scheidsrechter is er immers om ervoor te zorgen dat de wedstrijd eerlijk verloopt. Niet om zijn ‘fluiten’ af te laten handen van de psyche van de spelers. Dat scheidsrechters daar niet allemaal even consequent in zijn, is een gegeven. 

Zou het niet verstandig zijn om dit voorval terug te brengen tot deze, normale proporties?