Onopgeloste misdrijven houden de gemoederen bezig. Peter R. de Vries vulde er televisieprogramma’s mee waarin hij poogde om een vastgelopen zaak vlot te trekken. Een nooit opgeloste moordzaak is moeilijk, en voor de nabestaanden vaak niet te verteren. Sinds een paar jaar is er een ultieme manier om zo’n zaak toch vlot te trekken en wellicht op te lossen: het dna-verwantschapsonderzoek. En wat voor een middel: “Volgens onderzoekers van het Nederlands Forensisch Instituut (NFI) kunnen door het dna-verwantschapsonderzoek in deze zaak langs de mannelijke familielijn ‘1 op de 8 Nederlandse mannen in beeld komen’, circa een miljoen mannen.” Zo zegt een onderzoeker van het Nederlands Forensisch Instituut (NFI) in de Volkskrant naar aanleiding van het grootste dna-verwantschapsonderzoek tot nu toe waarbij 21.500 mannen worden uitgenodigd. Mooi als een misdaad zo kan worden opgelost.
Foto: pixabay.com
Waar komt dan mijn unheimisch gevoel vandaan? Voor een deel misschien uit beweringen zoals: “Mannen die niet komen opdagen zijn niet per se verdacht. Maar de politie zal die groep wel onderzoeken. Eerst wordt gekeken of iemand anders in de familielijn dna heeft afgestaan. Als dat niet het geval is, dan gaan we zo iemand wel benaderen?” Niet verdacht maar wel nader onderzocht doordat we de ‘familielijn’ extra gaan bestuderen en niet verdacht, maar wel benaderen? Waarom al die extra moeite als iemand niet verdacht is?
Zouden opmerkingen zoals: “Ook jongens van 18- en 19 jaar zijn opgeroepen, hoewel die in 1998 nog niet eens waren geboren. Maar hun dna kan wel een match maken, waardoor de politie in de familielijn verder kan speuren,” dit gevoel voeden? Onderzoek doen naar op voorhand onschuldigen?
Zou dit gevoel gevoed worden door het feit dat zeer veel mensen onderdeel worden van een crimineel onderzoek zonder dat er sprake is van een verdenking? Een verdenking die normaal toch aan de basis staat van onderzoek naar iemand? Mensen inzetten als middel om een doel te bereiken? Dna-verwantschapsonderzoek kan wellicht misdrijven oplossen en een einde maken aan de onzekerheid van de nabestaanden. En zoals velen zullen tegenwerpen: wat heb je te vrezen als je niets te verbergen hebt?
Maar toch een unheimisch gevoel. Begeven we ons niet op een hellend vlak?
Ballonnendoorprikker 
Of is hier een mens doel? Namelijk de waardigheid van het slachtoffer.
LikeLike
Dat kan maar betekent dat niet ook dat er doelen moeten worden afgewogen? In het leven zullen we er niet aan ontkomen dat we mensen en andere mensen ons als middel gebruiken om doelen te bereiken. Als dat met waardigheid en goedvinden gebeurt hoeft dat geen probleem te zijn. Voor mij wringt het dna-verwantschapsonderzoek hier. Tenminste, op de manier zoals het wordt ingezet in het geval waarover het hier gaat.
LikeLike
Ik begrijp je redenering, maar ben het niet met je eens. Ik hoop voor de nabestaanden dat de waarheid boven tafel komt. Het lijden zal er niet minder op worden, maar hopelijk zal recht geschieden.
LikeLike