Veel vragen, de titel van de eerste prikker van 2016 waarin ik jullie veel geluk, liefde, voorspoed, maar vooral veel nieuwsgierigheid voor 2016 toewenste. We zijn nu een jaar verder. Een jaar waarin weer zeer veel is gebeurd. Een extra lang jaar omdat het een schrikkeljaar was en dus één dag extra. Vluchtelingen, referenda, aanslagen, couppogingen, verkiezingen alles kwam in 2016 voorbij en voor 2017 zal dat niet veel anders zijn.

Het is natuurlijk makkelijk om de boodschap van verleden jaar te herhalen want ook in 2017 zullen we geluk, liefde, voorspoed en nieuwsgierigheid goed kunnen gebruiken. Dus bij deze.

Toch wil ik jullie, mijn lezers, nog iets meegeven. Iets waarover ik lang hebben lopen piekeren en het wilde maar niet ‘binnenvallen’ hoe ik het zou moeten verwoorden. En toen ineens was het er. Ineens wist ik waarmee ik in mij hoofd liep en wat er maar niet uit wilde komen. Een boodschap waar we ons beter terdege van bewust kunnen zijn.

In deze tijd luisteren wij thuis geregeld naar de top 2000. Niet dat ik daar veel van mijn favoriete punkband Dead Kennedys (staan er niet in) hoor of van The Ramones (2 keer, Blitzkrieg Bop en het onvermijdelijke Rock’n Roll Highschool). Zelfs mijn favoriete Ierse band The Pogues komt er niet in voor. Nee, voor een liefhebber van ‘mijn soort muziek’ is het karig. Maar ja, dat ben ik op de radio in het algemeen wel gewend. En toch, op oudjaarsdag zo tussen twee en drie in de middag werd ik verrast door Iedereen is van de wereld van de van The Scene.

Verrast omdat ik er niet op bedacht was en nog meer verrast omdat Thé Lau precies de woorden zong die ik zocht:

“Rood zwart, wit geel, jong oud, man of vrouw
In het donker kan ik jou niet zien,
maar deze is van ons aan jou.

Iedereen is van de wereld
en de wereld is van iedereen.

van iedereen”

En dat laatste woord, om het goed te laten landen, negen keer herhaald.