“Taal kan net zo uitsluitend, intolerant en ongelijk zijn.” Dit schreef ik in mijn vorige ‘prikker’ Daar behandelde ik het begrip participatiesamenleving. Nu wil ik stilstaan bij de  begrippen ‘integratie’ en het ermee samenhangende ‘inburgering’.  Het in in deze woorden roept een beeld op van samenheid, erbij horen op. Een positief beeld. Waar zit dan die uitsluiting?

Integratie betekent het opnemen in een groter geheel. Als er wordt gesproken over integratie dan wordt bedoeld het opnemen van migranten in de samenleving. Zoals ik in de vorige prikker al schreef, horen migranten alleen al door er te zijn bij de samenleving. Dit maakt dat de ‘integratie’ bij de aankomst in feite al is voltooid.

Door van migranten te eisen dat ze integreren in de samenleving, zeg je eigenlijk dat ze niet bij de samenleving horen waar ze naar toe gemigreerd zijn. Zo wordt een soort tweedehands burger gecreëerd. Tweedehands burgers waaraan eisen opgelegd worden zoals de eis tot inburgering,

(illustratie: www.fotolibra.com)

Probleem is echter dat die inburgering nooit leidt tot daar waar hij voor bedoeld is, namelijk tot integratie van de migrant. Ook als aan alle eisen is voldaan, blijven we de migrant, migrant noemen. Zelfs hier geboren kinderen en kleinkinderen. We onderscheiden immers tweede- en derdegraads Turken, Antilianen, Marokkanen enzovoort. Die horen nog steeds niet bij de samenleving. Zo blijft de migrant een aparte categorie die iets moet doen om erbij te horen.

Sterker, juist door het integratiedenken en het inburgeren zullen de migranten er nooit bijhoren. Achter deze woorden zit een beeld dat iedereen hetzelfde moet zijn en dat zal nooit lukken. Iedere mens is immers anders. Bij deze woorden staan verschillen centraal. Zoekend naar verschillen, vind je verschillen. Zo is er altijd iets waaraan de migrant moet werken. Geen samenheid maar apartheid.

Prikker, dinsdag 21 juli 2015