Vergeltungswaffe 2, beter bekend als de V2, zou je kunnen zien als de eerste ‘kruisraket’. De raket werd in Nazi-Duistland ontwikkeld door Werner van Braun en ingezet als lange afstandswapen. Het Nederlandse Wassenaar komt, zo lees ik op Wikipedia, de dubieuze eer toe om de plek te zijn van waaruit de eerste raket naar London werd verzonden. Van Braun werd na de oorlog door de Amerikanen ingelijfd en vervulde een belangrijke rol in de ontwikkeling van het Amerikaanse raket- en ruimtevaartprogramma. Hierbij werd voortgeborduurd op de ervaringen met de V2. De keuze voor Wassenaar had ermee te maken dat de eerste versies van de raket zo’n 350 kilometer konden afleggen. Ik moest aan de V2 denken toen ik bij de NOS las over een Russische raketaanval op een Oekraïens militair trainingscentrum nabij de Poolse grens.

“Rusland neemt groot risico met raketaanval vlakbij Poolse grens.” Aldus de kop boven het artikel. We zijn dus door het oog van de naald gekropen. Polen is immers een NAVO-land en als er een of meerdere raketten op Pools grondgebied terecht zouden zijn gekomen, dan had het tot escalatie kunnen leiden: “In theorie kan een afzwaaier van Russische kant de hele NAVO bij het conflict betrekken.” Gelukkig zou dat niet automatische gebeuren aldus de geraadpleegde militair deskundige Oud-commandant Landstrijdkrachten Mart de Kruif: “Als er wat fout was gegaan had president Poetin vast een excuus achter de hand.” Rusland speelde met vuur en we kropen door het oog van de naald.

Dat Rusland met vuur speelt, staat buiten kijf. Het is een oorlog begonnen en oorlog is spelen met vuur. Maar hoe groot waren nu die risico’s die het land nam met deze raketaanval? En daarvoor moest ik aan het V2 denken. De eerste versies hadden, zoals gezegd, een bereik van zo’n 350 kilometer, de latere zo’n 450 kilometer. De raket bereikte een hoogte tot 93 kilometer, de maximale kruissnelheid bedroeg ruim 4.800  kilometer per uur en stortte verticaal neer met een snelheid van 3.600 kilometer per uur. De grootste risico’s op een misser, liep men in de buurt van de plek van lancering. Daar was de kans het grootst dat het mis ging. Eenmaal in de lucht was dat risico beperkt. Maar hoe nauwkeurig was het ding? Hoe kleiner de vluchtafstand, hoe nauwkeuriger de raket. Bij vluchten tegen de maximale lengte was, aldus weer Wikipedia waar ik al deze informatie vandaan heb gehaald, de afwijking tussen doel en inslagpunt maximaal 17 kilometer.

Nu is er sinds die eerste ‘kruisraket’ veel veranderd en verbeterd. Als we de fabrikanten van de nieuwe generatie kruisraketten mogen geloven dan kun je zo’n ding door mijn brievenbus deponeren. Voor het eerst zagen we er beelden van tijdens operatie Dessert Storm. De Amerikaanse opperbevelhebber Norman Schwarzkopf steeds beelden zien waarbij zo’n raket precies op het ‘kruisje’ insloeg en grapte daar een keer bij over de meeste gelukkige man van Irak. Die was net van de brug af toen de kruisraket de brug vernietigde. Dat er nog steeds zaken misgaan, blijkt uit de berichten over getroffen huizen van burgers die dan eufemistisch collateral damage worden genoemd. Meestal staan die huizen geen 17 kilometer van het doel maar om de hoek.

Nu lees ik in het NOS-artikel dat de basis met de naam International Peacekeeping and Security Center (IPSC) bij Yavoriv op zo’n 25 kilometer van de Poolse grens ligt. Zelfs met een ouderwets Duits V2 was Polen niet geraakt. Het oog van de naald waar we door kropen was zo groot dat we het onmogelijk konden missen. De oorlog erg genoeg, maar laten we alsjeblieft een beetje bij de feiten blijven.