“De verijdelde hackoperatie laat zien dat een cyberoorlog allang een feit is en alleen maar in intensiteit toeneemt. Dat brengt ook lastige vragen met zich mee over nieuwe cyberstrategieën. Moet de Navo zich beperken tot strikt defensieve acties, of zijn meer offensieve operaties nodig?” De opening van een artikel van Arie Elshout in de Volkskrant. Een artikel met de betrapte Russische spionnen als aanleiding. Alle kranten, media, politici en deskundigen spreken schande van de Russen die inbreken bij organisaties. Terecht!

Lees verder: Flickr

Iets verder is het volgende te lezen: “Het hacken van internationale instanties als het OPCW, het stelen van intellectueel eigendom, het verspreiden van nepnieuws om verkiezingen te beïnvloeden, het uitvoeren van cyberaanvallen op kerncentrales, waterleidingsbedrijven en elektriciteitsnetwerken – Russen, Chinezen en Noord-Koreanen zijn meermalen van dit soort activiteiten beschuldigd de afgelopen jaren.” Wellicht allemaal waar. Maar …

Zijn inbrekende spionnen niet iets van alle tijden? Mata Hari werd ervoor ter dood gebracht. In Engeland weten ze nog van de affaire Profumo en de bekende Ierse popgroep U2 is vernoemd naar een spionagevliegtuig. Een vliegtuig waarvan de Amerikanen dachten dat het zo hoog vloog dat het niet kon worden neergeschoten door de Sovjets. Dat bleek tegen te vallen en zo ervoer piloot Gary Powers. Je kunt er schande van spreken, maar doen niet alle landen eraan mee?

Dat blijkt ook als je het artikel van Elshout verder leest en er wordt gesproken over: “het ontwikkelen van eigen aanvalscapaciteiten.” Is dat niet hetzelfde als die Russen doen? Hoe zit het met de wonderbaarlijke uitval van een Iraanse nucleaire faciliteit in het Iraanse Natanz? Was dat niet ook een gevolg van een cyberaanval dit keer vanuit het Westen? Elshout refereert eraan: “In 2010 besloot president Obama om samen met de Israëliërs Iraanse kerninstallaties te infecteren met het schadelijke Stuxnet-computervirus.” En Nederland spreekt ook een woordje mee: “De Nederlandse diensten beschikken over een groep hackers die met offensieve operaties vijandige netwerken mogen aanvallen en binnendringen.”

Geruststellend wordt erbij gemeld dat: “In Brussel wordt benadrukt dat het ontwikkelen van offensieve capaciteiten niet betekent dat westerse landen zich schuldig maken aan dezelfde praktijken als de Russen, Chinezen of Noord-Koreanen.” Niet schuldig maken aan? Is het ‘binnendringen van ‘vijandelijke netwerken’ niet precies wat de Russen ook deden? Waren die Iraanse kerninstallaties waarin werd binnengedrongen dan soms een bevriend netwerk? 

Is het enige verwijt dat je de Russen kunt maken niet dat ze zich knullig hebben laten betrappen? Of zou dat een vooropgezet plan zijn van de CIA? Nee, dat is complotdenken, daar doe ik niet aan mee.