“Wel laat deze exercitie zien hoezeer ons politiek stelsel aan een ingrijpende hervorming toe is. En hoe triest het is dat Den Haag bij alle ‘hervormingen’ die zij de afgelopen jaren hebben doorgevoerd de politieke hervormingen heel laag op de agenda had staan.” Woorden Van Maurice de Hond in een artikel op JOOP. Een artikel waarin hij de politieke verdeeldheid bespreekt en de moeilijkheid om na verkiezingen een kabinet te vormen dat op een meerderheid kan rekenen in beide Kamers.

Foto: www.pinterest.com

De Hond is niet de enige die pleit voor politieke hervormingen maar wat moet er dan veranderen? De Hond doet geen voorstel, andere kwamen al met referenda, gekozen burgemeesters, gekozen ministerpresidenten, directe verkiezing van de Eerste Kamer, of afschaffing ervan. Allerlei ideeën passeerden de revue. Allemaal oplossingen, maar is het probleem wel duidelijk?

Dat er, volgens De Hond vier partijen nodig zijn om een regering te vormen, is dat het probleem? Of vraagt dat eerder om een andere meer open manier van politiek bedrijven? Een manier zonder dichtgetimmerde regeerakkoorden die in marmer gebeiteld wantrouwen uitstralen?

Dat er besluiten moeten worden genomen waar een groot deel en soms zelfs de meerderheid van het volk zich niet in kan vinden? Zijn daarvoor hervormingen nodig of vraagt dat om visie en leiderschap?

Dat er een afstand is tussen de burger en de gekozenen? Is die afstand niet een niet op te lossen kenmerk van een vertegenwoordigende democratie?

En als het probleem al duidelijk is, aan welke voorwaarden moet de oplossing dan voldoen? Hoe voorkomen we dat een oplossing wordt gekozen die onze samenleving minder prettig maakt?

Wat zijn daarnaast de ‘valkuilen’ van de nieuwe voorstellen? Welke problemen kennen democratieën die deze al hebben ingevoerd? Kennen die geen kloof,  ‘harde afspraken’ of besluiten die een meerderheid niet ziet zitten? Functioneren die stelsels vloeiend? Of zien we daar soortgelijke problemen als in Nederland?

Moeten we onze ‘oude’ parlementair democratische schoenen weggooien met alleen mooie dromen over ‘nieuwe’ betere?