Dit woord wordt geregeld gebezigd in de discussie rond vluchtelingen en migranten. Het zou ze niet gaan om veiligheid maar om luxe. Ze zijn op zoek naar geluk, ‘onze huizen’ en een uitkering.  

(foto: deviton.nl)

Vreemd om mensen te verwijten dat ze op zoek gaan naar hun geluk. Zoeken we niet allemaal geluk? Moeten we niet blij zijn dat mensen bij ons geluk komen zoeken? Zou dat niet kunnen betekenen dat geluk bij ons te vinden is? Als dat zo is, en als we allerlei geluksonderzoeken mogen geloven, dan behoren Nederlanders tot de gelukkigste mensen van de wereld, dan hebben wij ‘geluk’ dat we er niet voor hoeven te reizen.

Er zijn hele landen en niet de minste die zijn gebouwd op gelukszoekers. Neem bijvoorbeeld de Verenigde Staten, Canada, Australië, eigenlijk geheel Zuid-Amerika. Of waren dat, zoals we ‘onze’ gelukszoekers die naar elders vertrekken noemen, expats avant la lettre?

Soms leidde dat ‘gelukzoeken’ tot ongeluk voor de oorspronkelijke bewoners (de aboriginals, indianen en anderen). Zou het om dat lot zijn, dat vele mensen migranten en vluchtelingen willen weren? Interessant punt.

De gelukszoekers die al die landen stichtten, waren echter machtiger dan de mensen in de streek van aankomst. De gelukszoekers die nu naar hier komen, hebben geen macht, behalve de macht van het getal.

En als we wat verder teruggaan in de tijd dan stammen we allemaal af van gelukszoekers. Zonder gelukszoekers zaten we allemaal op een kluitje ergens in Afrika. Of, en dat is waarschijnlijker, hingen we daar nog in de bomen. Zonder gelukszoekers geen ontwikkeling. Waarom verwijten we mensen dat ze hun geluk zoeken?

De vraag is hoe wij, de bijna gelukkigste mensen van de wereld, omgaan met de onmachtige gelukszoekers die bij ons komen ‘zoeken’. Willen we ‘ons’ geluk delen?

Prikker, woensdag 16 september 2015