President Trump wil het islamitisch terrorisme uitroeien. In zijn inaugurale rede zei hij het als volgt “We will reinforce old alliances and form new ones – and unite the civilized world against Radical Islamic Terrorism, which we will eradicate completely from the face of the Earth.” Dat zal velen als muziek in de oren klinken. Hoe haalbaar is dat streven? Of is Trump de moderne Don Quichot? In dit stukje drie redenen waarom het niet gaat lukken en die drie redenen hebben te maken met de woorden ‘radical’, ‘islamic’ en ‘terrorism’.

Als eerste ‘radical’, in de betekenis van fundamenteel. Volgens Van Dale iemand van een uiterst orthodoxe theologische richting, iemand die zich stipt aan de religieuze voorschriften houdt, in dit geval de islamitische. Alleen wat zijn die voorschriften? Aangezien iedere religie verschillende stromingen kent die de ‘voorschriften’ allemaal anders interpreteren en iedere stroming van zichzelf vindt dat haar interpretatie de juiste is, is iedere islamiet, sterker nog, iedere gelovige orthodox en dus ‘radical’.

Als tweede ‘islamic’. De enige manier om te voorkomen dat een islamiet radicaal wordt, is te voorkomen dat hij islamiet wordt. Hiermee beweer ik niet dat iedere islamiet radicaal wordt, wel dat iedere radicale islamiet, islamiet is. Dus het radicale islamieten bestrijden kan alleen door te voorkomen dat iemand islamiet wordt. Als een persoon geen islamiet wordt, dan kan hij geen radicale islamiet worden. Dat geeft vervolgens echter geen enkele garantie dat die persoon niet radicaal wordt. Als die persoon gevoelig is voor religie en dat zijn zeer veel mensen, dan zou het wel eens een radicale christen of hindoe kunnen worden, want ook die zijn er. De strijd van Trump is dan alleen te winnen als hij de godsdienst uit de mens slaat.

Als laatste het woord ‘terrorism’ Zoals ik in een eerder artikel al betoogde, is terrorisme een strijdmethode, een ‘gevechtsstrategie’. Net zoals guerrilla een strijdmethode is. Als we het met voetbal vergelijken dan is het uitroeien van terrorisme te vergelijken met het uitroeien van catenaccio of zoals het tegenwoordig heet ‘de bus parkeren’, de uiterst verdedigende speelwijze gericht op het voorkomen van een tegendoelpunt. Niet mooi om te zien, soms wel effectief.